ایستگاه بعد آتلانتیک

پا کنار پا و کلاویه کنار کلاویه. 

راه میروم و موسیقی نواخته میشود ... عروج صدا و سقوط روح ها ... نفس در سینه حبس ... ذهن بی قرار ... لبها خشک شده 

و چشم ها گویی درخشش ابدیش قلب را به انزوا کشانده است. 

راه میروم و نوال پخش میشود راه میروم و سکوت شکسته میشود. و من در کنار تو در حال نواختن بی انتهای پیانو هستم. 

خورشید را میبینم که چگونه درون امواج ارام تو غروب میکند و من روی ساحل عواطفم عود روشن کرده ام. 

خرچنگ ها می‌آیند 

سیگار ها هوار میزنند 

بامداد شعر میخواند 

نوال نواخته میشود. 

و من 

در آغوش بینهایت تو غرق بوسه میشوم. [و آنگاه گورخر ناامید دلم چهچه زنان پرواز میکند. ]

و پایان با آغازی نو در کنار پا کنار پا و کلاویه کنار کلا‌ویه