برای سعید

زندگی به شکل عجیبی، عجیب و پیچیده اس! 

سلام دایی مونتی عزیز 

امیدوارم حالت خوب باشد. کم و بیش از حالت خبر دارم . مثلا میدانم آخریم بار کدام طرف جنگ آتش بر سر مردمان ریخت و کدام مظلوم زیر جور آتش جزغاله شد .

با همه ی این اوصاف میدانم که تو همیشه آن روحیه ی بشاش و مهربان و لبخندی که هیچ وقت محو نمیشود را داری ... میدانم .

پدرم دیشب به من گفت برات نامه بنویسم ... خیلی وقت بود که نه نوشته بودی ... نه نوشته بودم. پدر گفت بهت بگویم اینجا آبادیست مردمان شادند و عاشقان میخندند ... پدر گفت به تو مژده ی آب خنکی را بدهم که هرگز در جایی چون آن نخواهی یافت ... پدر گفت باد قاصدکت را که دعا کرده بودی دید. پدر گفت دلش برایت تنگ شده ... همه ی ما دلمان برای تو تنگ شده ... مگر میشود آدمی را دید و شناخت و به او دلبسته نشد ؟ آنهم کسی چون تو اینقدر مهربان و پاک ...

مادرم برایت چای میریزد ... هنوز ... میگوید شاید بیایی ... میگوید زمان که این حرف هارا نمیشناسد ... و گل محمدی دم میکند با نارنج ... عطر عشق جای میشود خانیمان ... خانه ی کوچک ما که روزگارانی بس دور تو در آن عاشق شدی و رهسپار عشق .... 

 

از من نخواهی حرفی به تو بزنم ... میدانی که گله دارم ... صدایم گرفته تا حلقوم غم ته نشین شده ... و وقتی میخواهم آواز بخوانم قار قار میکنم . فقط گاهی عکس هایت را ورق میزنم ... نیستی ... تو هیچ جا نیستی ... نه در سبزی چمن ها میتوان تورا یافت و نه در انعکاس آبی دریا در آسمان . 

 

دایی مونتی 

من باید بروم ... باید مهاجرت کنم ... باید آرام و قرارم را بگذارم برای تو ... دایی مونتی روزی که برگردی تورا خواهم دید غرق در نو ... اما تا آن روز زمان درازی خواهد گذشت . 

تنها به تو میگویم ... که چه قدرررر دلم برایت تنگ شده . 

 

با نهایت عشق

فروزان تو (ر.ع)

تجربه ی دردناک...